შოთა რუსთაველის გამზირი

ისტორიულმა ბრენდმა “ლაღიძის წყლები”, რომელიც ტფილისის განუყოფელ ნაწილად იქცა,  ნატურალური ინგრედიენტების არომატით არაერთი უცხოელი აღფრთოვანებულა. არის ცნობები, რომ ფრანკლინ რუზველტმა იალტის კონფერენციის შემდეგ 2 ათასი ბოთლი „ლაღიძის წყალი“ გაიყოლა თან. 

1952 წელს აშშ–ის პრეზიდენტ ჰარი ტრუმენს სტალინისთვის 100 ბოთლი „კოკა–კოლა“ გამოუგზავნია. სტალინს პოლიტბიუროს წევრები შეუკრებია და სასმელით გამასპინძლებია. გადაწყდა, რომ საპასუხო საჩუქრად ამერიკაში „კოკა–კოლაზე“ ბევრად გემრიელი გაზირებული სასმელი გაეგზავნათ და ეს “ლაღიძის წყლები” იყო.

არაერთი ლექსი და გამოთქმა არსებობდა ლაღიძის წყლებზე:

,,უკვე დაიწყო სიცხე, დგება ბუღი და ალი,

რა გვეშველება, თუ კი, არ ვსვით ლაღიძის წყალი“.

ან „თუ გინდა იყო ლამაზი ქალი, დალიე ლაღიძის წყალი“

დღეს საკულტო ბრენდი - ლაღიძის წყლები - ახალ სიცოცხლეს იძენს. შთამომავლების ინიციატივით მოხდა რებრენდიგი. ემბლემაში დაბრუნდა მიტროფანე ლაღიძის დედის სახე, რომელიც საბჭოთა  სისტემამ გააქრო. კომუნიკაციაში გამოყენებულია მხოლოდ გვარი „ლაღიძე“, რომელიც არ საჭიროებს სხვა იდენტიფიცირებას. 

მიტროფანე ლაღიძე ქუთაისიდან იყო. მისი თბილისში დაფუძნება აკაკი წერეთლის რჩევით და ილია ჭავჭავაძის დახმარებით მოხდა. 1906 წელს  მან გახსნა  უალკოჰოლო სასმელების ქარხანა თბილისში,  გოლოვინის გამზირზე (რუსთაველის 24) კი მაღაზიას ქართული წარწერა გაუკეთა, რაც მეფის მთავრობის დროს აკრძალული იყო. მეფის მოხელეებმა ეს დიდ დანაშაულად ჩაუთვალეს და დაპატიმრება მოუნდომეს, მაგრამ  კვლავ ილია ჩაერია და გადაარჩინა.

1921 წელს მიტროფანე ლაღიძის წყლების ქარხანას ცეცხლი მოედო.  ხანძრის მერე მიტროფანემ სიროფების დამზადება–ჩამოსხმა საკუთარი სახლის სარდაფში განაგრძო. ექვსი წლის შემდეგ კი საბჭოთა ხელისუფლებამ მეწარმეს საცხოვრებელი ფართის გაყოფა მოსთხოვა. ლაღიძეს სარდაფი წაართვეს და იქ ხალხი შეასახლეს. მაშინ მიტროფანემ გადაწყვიტა, თავიდან მოეშორებინა მაღაზია, ფიქრობდა, რომ ბოლშევიკები სარდაფის კონფისკაციით არ დაკმაყოფილდებოდნენ და უფრო შორს წავიდოდნენ. 1926 წელს მიტროფანემ მაღაზია სახელმწიფოს გადასცა, ერთი წლის შემდეგ კი მაშინდელი კლარა ცეტკინის ქუჩაზე (დღევანდელი წინამძღვრიშვილის ქუჩა) მდებარე ქარხანა გადასცეს სამართავად. იმ დროის პირობებზე ქარხანა კარგად იყო აღჭურვილი, მოწინავე ტექნოლოგიები გამოიყენებოდა. სწორედ იქ აითვისეს პირველად 1934 წელს ნახშირორჟანგის გაზის წარმოება.

ამბობენ: მიტროფანეს ხშირად უწევდა მოსკოვში ჩასვლა. ერთხელაც სტალინს, რომელსაც კარგად იცნობდა, როგორღაც უთქვამს მისთვის, რას დარბიხარ წინ და უკან, მოსკოვში გადმოდი საცხოვრებლადო. ამაზე მიტროფანეს უპასუხია, არა, ვერ გადმოვალ, ოჯახი მყავს, შვილიშვილს ვზრდიო. დაუყრია კითხვები, შენ რატომ ზრდი, მამა სად არისო? 37–ში დააპატიმრესო.  მიტროფანესა და სტალინის საუბრისას კაბინეტში ბერია შესულა. სტალინს ბერიასთვის დაუვალებია საკითხში გარკვევა… და ორი თვის შემდეგ  ციხიდან გაუნთავისუფლებიათ მიტროფანეს შვილი. თუმცა უკვე ძალიან დაუძლურებული, მალე გარდაცვლილა. 

რუსთაველის 24-ში, მრავალი მცდელობის მიუხედავად ვერ აღდგა ისტორიული “ლაღიძის” მაღაზია.

 რუსთაველის გამზ. N24.სა და მიტროფანე ლაღიძის ქ. N1-ში  მდებარე სახლი, რომლის პირველ სართულზეც ცნობილი ლაღიძის წყლები იყო, საარქივო მასალების მიხედვით, ქალაქის საბჭოს წევრს ,სამხედრო ოფიცერს, ნიკოლოზ დობჟინსკის ეკუთვნოდა. მეოთხე სართული  საბჭოთა პერიოდში დააშენეს  და  მისი ავტორი კ. მერეტია.